Ο Herbert περιμένει στην ουρά (WIN-02-EL)

Μπροστά από το γραφείο εργασίας, μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων περίμενε στην ουρά με την προσδοκία να εξασφαλίσει μια νέα αρχή. Ανάμεσά τους βρισκόταν ένας άνδρας ονόματι Χέρμπερτ, του οποίου τα στοιχειωμένα μάτια έλεγαν μια ιστορία τραγωδίας και απώλειας.

Ο Χέρμπερτ ήταν επιζών από ένα καταστροφικό σιδηροδρομικό δυστύχημα που είχε στοιχίσει τη ζωή σε πολλούς. Το τραυματικό γεγονός τον είχε σημαδέψει, τόσο σωματικά όσο και συναισθηματικά. Οι αναμνήσεις εκείνης της μοιραίας ημέρας βάραιναν βαριά την ψυχή του, διαβρώνοντας το πνεύμα του και αφήνοντάς τον σε μια διαρκή κατάσταση απόσυρσης και απάθειας.

Καθώς ο Χέρμπερτ στεκόταν στην ουρά, περιτριγυρισμένος από τη φλυαρία ελπιδοφόρων φωνών, το μυαλό του αποσύρθηκε στα βάθη της απελπισίας. Ο ήχος των συνομιλιών, που κάποτε ήταν μια συμφωνία ανθρώπινης σύνδεσης, έγινε μια συντριπτική κακοφωνία που αντηχούσε το χάος του ατυχήματος. Κάθε φωνή, κάθε λέξη, έμοιαζε να συγχωνεύεται με τις στοιχειωμένες κραυγές που είχαν διαπεράσει τον αέρα εκείνη την τραγική μέρα.

Οι ώμοι του έπεσαν και τα μάτια του έγιναν απόμακρα, ένα κούφιο κενό αντικατέστησε τη σπίθα ζωής που κάποτε βρισκόταν μέσα τους. Ο κόσμος γύρω του φαινόταν μακρινός και ανέφικτος, η καρδιά του ήταν κλεισμένη σε ένα κέλυφος οδύνης.

Οι άνθρωποι που περίμεναν δίπλα του παρατήρησαν την αποσυρμένη κατάσταση του Χέρμπερτ, που ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με την ανησυχία των άλλων ανθρώπων. Ψίθυροι περνούσαν μέσα από την ουρά, με συμπόνια και ανησυχία. Κάποιοι υπέθεσαν ότι πίσω από την απάθεια του Χέρμπερτ κρυβόταν ένας βαθιά ριζωμένος πόνος, ένα τραύμα που δεν είχε ακόμη αντιμετωπιστεί.

Ανάμεσα σε αυτούς που περίμεναν, μια γυναίκα ονόματι Έμμα, με ευγενική παρουσία και μια καρδιά γεμάτη ενσυναίσθηση, πλησίασε τον Χέρμπερτ. Στάθηκε δίπλα του, αντιστοιχώντας στη σιωπή του με τη δική της ήρεμη κατανόηση. Δεν ειπώθηκαν λόγια, γιατί ήξεραν ότι μερικές φορές, η σιωπή κρύβει περισσότερη παρηγοριά από τις κενές κοινοτοπίες.

Η Έμμα έβαλε ένα απαλό χέρι στο τρεμάμενο χέρι του Χέρμπερτ, μια πράξη αλληλεγγύης και συμπόνιας. Το άγγιγμά της έσπασε τα τείχη της κλειστής του κατάστασης, υπενθυμίζοντάς του ότι δεν ήταν μόνος στον αγώνα του.

Εκείνη τη στιγμή της ανθρώπινης σύνδεσης, ο Χέρμπερτ άρχισε να αισθάνεται μια αναλαμπή ζεστασιάς μέσα στο ψυχρό μούδιασμα που τον είχε κατακλύσει. Η παρουσία της Έμμα λειτούργησε ως σανίδα σωτηρίας, τραβώντας τον σιγά σιγά πίσω από τα βάθη των τραυματικών του αναμνήσεων.

Καθώς η ουρά προχωρούσε προς τα εμπρός, η Έμμα παρέμεινε στο πλευρό του Χέρμπερτ, μια σιωπηλή πηγή υποστήριξης. Η παρουσία της και μόνο είχε ένα ανακουφιστικό βάρος, που τον προσγείωνε στο παρόν, υπενθυμίζοντάς του ότι υπήρχε ακόμα ένας κόσμος που άξιζε να ζει πέρα από τις σκιές του παρελθόντος του.

Σταδιακά, ο Χέρμπερτ άρχισε να ανακτά την ψυχραιμία του. Η στάση του ισιώθηκε και το βλέμμα του μετατοπίστηκε από τη στοιχειωμένη άβυσσο στα πρόσωπα γύρω του. Οι συνομιλίες που κάποτε τον κατέκλυζαν μεταμορφώθηκαν σε μια χορωδία κοινής ανθρωπιάς, με κάθε φωνή να αντιπροσωπεύει ένα μοναδικό ταξίδι ανθεκτικότητας.

Όταν ο Χέρμπερτ έφτασε τελικά στον πάγκο, βρήκε τον εαυτό του να στέκεται λίγο πιο ψηλά, καθώς το πνεύμα του αναζωπυρώθηκε από τη συλλογική ανθεκτικότητα που είχε δει. Ο υπεύθυνος εργασίας, παρατηρώντας τη μεταμόρφωση στη συμπεριφορά του, τον χαιρέτησε με ένα ευγενικό χαμόγελο και μια ευγενική φωνή, αναγνωρίζοντας τη δύναμη που χρειαζόταν για να υπομείνει και να επιμείνει.

Wolfgang Eisenreich, WIN