Η Μαρία αντιμετωπίζει τον κόσμο μετά την πανδημία (PORTO-02-EL)

Η Μαρία, 21 ετών, είναι φοιτήτρια. Ζει με τους γονείς και τους παππούδες της.

Κατά τη διάρκεια του αποκλεισμού της πανδημίας COVID-19, βρισκόταν σε πλήρη απομόνωση, αρνούμενη να βγει από το σπίτι της, ακόμη και για εργασίες που επιτρέπονταν, όπως ψώνια για είδη πρώτης ανάγκης ή βόλτα με το κατοικίδιό της. Όταν έληξε ο υποχρεωτικός εγκλεισμός, η απλή ιδέα της επιστροφής στα μαθήματα την έκανε να ανησυχεί βαθύτατα.

Έκτοτε, δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα ξαναμπεί σε δημόσια μέσα μεταφοράς ή ακόμη και ότι θα βρισκόταν σε ένα δωμάτιο γεμάτο συμμαθητές. Φοβόταν μήπως μολυνθεί και ενδεχομένως μεταδώσει τον ιό, ιδίως στους παππούδες της.

Αποφάσισε να παρακολουθήσει μόνο τα πρακτικά μαθήματα επειδή ήταν υποχρεωτικά και επειδή υπήρχαν λιγότεροι μαθητές, αλλά έβρισκε κάθε είδους δικαιολογίες για να παραλείψει τα μαθήματα κάθε φορά που άρχιζε να νιώθει περισσότερο άγχος.

Σε αυτό το μάθημα, αποφάσισε να αντιμετωπίσει το δικό της άγχος και δεν έφυγε από την τάξη όταν αυτό άρχισε να αυξάνεται, αλλά η κατάσταση γρήγορα ξέφυγε από τον έλεγχό της. Ένιωθε παράλυτη και, σαν να βρισκόταν σε μια ταινία, όλα έμοιαζαν εξωπραγματικά και μακρινά. Οι ρυθμοί της καρδιάς και της αναπνοής της αυξήθηκαν δραματικά και χλώμιασε.

Μέσα από την παρατήρηση της μη λεκτικής συμπεριφοράς της Μαρίας, ο δάσκαλος αναγνώρισε τα συμπτώματα του αυξανόμενου άγχους,

Έκανε διάλειμμα στην τάξη για να μειώσει τον αριθμό των παρόντων μαθητών και τη δημόσια έκθεση. Ζήτησε από τον εκπρόσωπο των μαθητών να καλέσει ένα μέλος του προσωπικού και να επιστρέψει στην τάξη και να παραμείνει στην αίθουσα.

Ρώτησε τη Μαρία αν είχε γνωστά αναπνευστικά προβλήματα, όπως άσθμα ή κάποια άλλη κλινική κατάσταση. Αφού έγνεψε αρνητικά, της έδωσε μια χάρτινη σακούλα και οδηγίες να αναπνεύσει μέσα σε αυτήν και να ακολουθήσει τις οδηγίες του.

Της είπε να επικεντρωθεί στις αισθήσεις της αφής του υφάσματος των ρούχων της και να αισθανθεί και να περιγράψει τις υφές.

Όταν τα συμπτώματα υποχώρησαν, της πρότεινε να βγει από το δωμάτιο συνοδευόμενη από τον εκπρόσωπο των φοιτητών και το μέλος του προσωπικού και να περιμένει σε ένα ξεχωριστό δωμάτιο.

Της είπε ότι θα ήταν διαθέσιμος να μιλήσει μαζί της στο τέλος του μαθήματος ή κάποια άλλη στιγμή, αν το επιθυμούσε.

Εξήγησε ότι είχε βιώσει αυτή την κατάσταση στο παρελθόν με άλλους φοιτητές και ότι υπάρχουν στρατηγικές που μπορεί να μάθει και πόροι του κολλεγίου που θα μπορούσαν να τη βοηθήσουν.